De dood van een geliefde, mens of dier, is ingrijpend. Ineens is hij of zij fysiek verdwenen en blijft er een leegte over. In het begin kom je nog voorwerpen tegen die je doen herinneren aan de tijd die je samen hebt doorgebracht. 

In mijn rouwproces putte ik troost uit het kunnen vasthouden van een tastbare herinnering. Niet omdat ik niet los wilde laten. Maar ik vind het fijn om me op bepaalde momenten even te kunnen verbinden met degene die is overgegaan. Een veertje, een plukje vachtharen, een stofje van een bloes, etc. Ik besloot deze voorwerpen te verwerken in klein projectjes. Eerst vooral in het kader van mijn eigen rouwproces, er kwam nl. lange tijd niets meer uit mijn handen. 

Na een tijd van rouw werd voor mij duidelijk dat we met onze mind altijd verschillend tegen dingen aan zullen kijken. We kunnen tijd verknoeien met het debatteren over wat waar is en wat niet. Maar uiteindelijk is er maar 1 ding die er toe doet, de essentie waar het over gaat, en dat is de liefde.

Afbeeldingen volgen.